Miedzyguzkowe oraz najbardziej dotylne położenia żuchwy
Miedzyguzkowe i najbardziej dotylne położenia żuchwy są również określane mianem położenia centralnego lub centralnego zwarcia. Brill oznacza je miejscami mięśniowymi i więzadłowymi, pozwalając je zbyt zakończenie fizycznej i więzadłowej drogi przywodzenia żuchwy. Obecnie (2008) wykorzystywane jest zarówno określenie „zwarcie centryczne". Jako zwarcie centrycz-ne Kleinrok i wsp. określają „kontakty zębów w dotylnym położeniu zwarciowym (kontaktowym) żuchwy, w wielkim zaguzkowaniu a na drodze poślizgu pomiędzy tymi dwoma pozycjami żuchwy". Mięśniowa droga przywodzenia, zwana też nawykową, polega na powolnym doprowadzaniu zębów dolnych do kontaktów okludalnych (zwarciowych) przy niedużym wysiłku fizycznym. Mięśniowa droga przywodzenia rzuca się zwarciem zębów i poziom ten definiowany jest jak mięśniowe położenie żuchwy. Danie to stanowi tożsame z daniem, w którym zęby przeciwstawne otrzymują się w najprawdziwszym kontakcie (zaguzkowaniu). Określenie „maksymalne kontakty miedzyguzkowe" uwypukla stosunki anatomiczne, podczas gdy „kontaktowe położenie mięśniowe" naświetla aspekt fizjologiczny tego jednego miejsca. Tak to obydwa te sezony są synonimami.
Więzadłowa droga przywodzenia żuchwy stanowi toż ważna, jaką stoją wyrostki kłykciowe w stawach skroniowo-żuchwowych od miejsca, które posiadają w porządku mięśniowego położenia żuchwy, do najbardziej dotylnego, zwanego więzadłowym położeniem żuchwy, od jakiego z wskazówki na warunki anatomiczne nie może spotkać żadne przesunięcie ku tyłowi. Istnieje ostatnie wtedy ruch, jaki że ku tyłowi wykonać żuchwa z książki międzyguzkowej. Brill uważa, że ruch zamykania oraz zaczynania tworzony przez wyrostki kłykciowe w sezonie drogi więzadłowej jest idealnym ruchem zawiasowym.
Zarb i wsp., umieszczając się na wcześniejszych pracach Posselta, Atwooda oraz pozostałych, określają centralne położenie żuchwy w środek bardziej szczegółowy, podając definicje czterech jej rozmieszczeń w konstrukcjach tego stwierdzenia:
1. Miedzyguzkowe położenie - położenie, w jakim dają maksymalne kontakty zębowe. Używanymi synonimami są: nawykowe położenie zwarciowe, okludalne położenie zębów, okluzja centralna.
2. Mięśniowe (kontaktowe) położenie - żyje w sezonie, w jakim powstaje kontakt powierzchni okludalnych zębów po uniesieniu się żu-
chwy z dania spoczynkowego, z działaniem minimalnej aktywności fizycznej. Synonimy: kontaktowe (spoczynkowe) położenie, położenie centralne neuromięśniowe, położenie mięśniowe.
3. Dotylne położenie - stosunek żuchwy do szczęki trwający w czasie końcowego ruchu zawiasowego wyrostków kłykciowych. Synonimy: końcowe położenie zawiasowe, położenie więzadłowe, relacja centralna żuchwy.
4. Dotylne kontaktowe położenie - kontaktowe położenie zębów siedzące na zakończenie zawiasowego ruchu zamykania. Synonimy: centralne danie kontaktowe.
Jest wiele myśli i hipotez wyjaśniających lub objaśniających centralne zwarcie, ale - upraszczając zagadnienie - można dostać, że staje ono w momencie końcowego ruchu zawiasowego osi łączącej wyrostki kłykciowe (głowy żuchwy), jaki zajmuje zajęcie na rozwiązanie przywodzenia żuchwy do szczęki.
Dziś w piśmiennictwie fachowym używane są określenia Bauera i Gutowskiego, którzy wyróżniają położenie spoczynkowe, położenie maksymalnego zaguzkowania, czyli zwarcie nawykowe, oraz dotylne położenie zwarciowe żuchwy. Także jako miejsce zwarcia centralnego określają stan, w jakim danie maksymalnego zaguzkowania zawiera się z dotyl-nym położeniem zwarciowym. Można to przyjąć, że dotylne położenie zwarciowe żuchwy, maksymalne zaguzkowanie zębów i możliwości poślizgu pomiędzy tymi miejscami umieszczają się na pojęcie zwarcia centralnego czy centrycznego. Zwarciem ekscentrycznym decyduje się więc wszystkie inne dania i przemieszczenia żuchwy będące przy kontaktach zębów przeciwstawnych (szczęki i żuchwy).
Jak zapewne z ryciny 31, zasięg nawykowych ruchów żuchwy, w jakim jest odgiyzanie kęsa pokarmowego, jest względnie delikatny i posiada tylko wycinek granicznych ruchów przywodzenia i odwodzenia żuchwy.
Dla celów praktycznych istotna jest reklama, że dotylne położenie żuchwy jest dużo stałą, powtarzalną jej popularnością również pewnie pełnić jako miejsce wyjściowe przy ustalaniu centralnego zwarcia, zwłaszcza kiedy brakuje podparcia na naszych zębach. Należy również mieć, że dużo dotylne położenie żuchwy jest identyczne z daniem międzyguzko-wym tylko u około 10% populacji. U pozostałych 90% przy cierpieniu z miejsca międzyguzkowego do najbardziej dotylnego występuje poślizg na powierzchniach guzków, zwany w piśmiennictwie slide czytaj dalej in centric (Pos-selt, Beyron). W okresie tej funkcji żuchwa obraca się coś do tylu i dołu, co jest stworzone przez tzw. prowadzenie guzkowe zębów trzonowych i przedtrzonowych. Podczas ustalania centralnego zwarcia, po cofnięciu żuchwy do najbardziej dotylnej pozycji zwarciowej, należy przyjąć na niski ruch ku przodowi i górze, tak aby odnalazłaby się ona w daniu mięśniowym, u grupie ludzi najbardziej dopuszczonym do miejsca międzyguzkowego. Przeciętna odległość między najbardziej dotylnym położeniem a położeniem międzyguzkowym waha się w ścianach 0,5-1 mm.
Boczne ruchy żuchwy
Ruch wysuwania i usuwania żuchwy, jak i ruchy boczne, można dostrzec na poziomej płytce danej w jakiejś szczęce, podczas gdy w tamtej umocowany jest korzystni pisak rejestrujący przesunięcia tylno--przednie i boczne. W warunkach prawidłowych pisak zarejestruje wykres o kształcie luku gotyckiego, którego wierzchołek będzie przekazywałeś najbardziej dotylne położenie żuchwy, a ramiona zasięg ruchów bocznych. Linia prosta trwająca od wierzchołka pośrodku ramion luku będzie stosowałaś doprzednie wysunięcie żuchwy (ryc. 33).
Boczne ruchy żuchwy podejmują się od jej założenia międzyguzkowego lub najbardziej dotylnego i liczą raczej na huśtawkowym poruszaniu się po samej cesze i asymetrycznym ruchu rotacyjnym.
Strona, po której odbywa się jedzenie a w jaką żuchwa się przesuwa, nosi nazwę strony pracującej, podczas gdy strona niemająca wkładu w żuciu nosi
nazwę balansującej. Chodzi w obecnym miejscu zwrócić uwagę, iż w dobrym, harmonijnym uzębieniu naturalnym po części balansującej zęby nie są w związku.
Podczas bocznych ruchów żuchwy przemieszczeniu ulegają jej wyrostki kłykciowe (stawowe). Wiedzę ich umiejscowienia jest skuteczna przy wykorzystaniu artykulatorów nastawianych indywidualnie, które kupią na możliwie dokładne odtworzenie ruchów artykulacyjnych żuchwy. Pomocne są w współczesnym przedmiotu reklamy na fakt ustalania tzw. kąta Bennetta, jaki jest zbudowany przez płaszczyznę strzałkową i możliwość przesuwania się wyrostka stawowego (w projekcie na przestrzeń poziomą) po stronie balansującej, w sezonie wykonywania ruchu bocznego. Średnia wartość tego kąta wynosi około 15°.
Jak wcześniej wspomniano, na ruchy boczne żuchwy dominujący wpływ wywierają mięśnie układu stomatognatycznego. Schematyczna rycina 32 dobrze ilustruje kierunek przemieszczeń żuchwy pod wpływem działania poszczególnych mięśni.
Ruchy żuchwy w sądzie do szczęki noszą także nazwę ruchów artykulacyjnych. Ruchy żuchwy i artykulacja żuchwy są więc wzorami i obydwa te przeznaczenia mogą być eksploatowane w nomenklaturze stomatologicznej.